We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.
/
  • Streaming + Download

    Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    Purchasable with gift card

      €10 EUR  or more

     

1.
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου, κι αν έχασα για πάντα τη χαρά, κι αν σέρνομαι στα ακάθαρτα του δρόμου, πουλάκι με σπασμένα τα φτερά• Κι αν έχει πριν ανοίξει το λουλούδι στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί, το λεύτερο που σκέφτηκα τραγούδι κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί• Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ¬ - καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου σα βλέπω το μεγάλον ουρανό, Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη, και υγραίνοντας την άμμο το πρωί, μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι, μου λέει για κάποια που ‘ζησα ζωή!
2.
Μια-μια οι καρέκλες άδειασαν γύρω από το τραπέζι• στις ισκιωμένες κάμαρες ένα παιδί δεν παίζει, ούτε ένα πιάνο, τίποτε – καμιά φωνή με τρίλιες δεν βγαίνει απ’ του παράθυρου τις ισκιωμένες γρίλιες. Σώπασε κάθε θόρυβος κάθε συνομιλία, τρίζουν τα ξύλα απ’ τον καιρό και τη μελαγχολία. Έχει η χαρά των γυρισμών από καιρό πεθάνει• κλείσαν οι πόρτες του σταθμού, βράδιασε στο λιμάνι. Είναι λευκές οι νύχτες μας και μαύρες είν’ οι μέρες και μαύρες είν' οι μέρες Τις πόρτες με τα νύχια τους σκαλίζουν οι φοβέρες σκαλίζουν οι φοβέρες Μείναμε μόνοι κι ορφανοί. Τ’ αδέρφια μας που να ‘ναι; Μόνο του φεγγαριού γλυκά τα μάτια μας κοιτάνε. Κι εκείνου ακόμα τα μαλλιά ξάσπρισαν στους κροτάφους γιατί, απ’ την πρώτη νύχτα του, βλέπει τη γη με τάφους• Ακούμπα το κεφάλι σου στα χέρια και θυμήσου τώρα που μελαγχολικοί μήνες θα σ’ αποκλείσουν. Μείνανε τα φαντάσματα των είκοσι χρονών μας μες στον καθρέφτη και γελούν με το παράπονό μας. Είναι λευκές οι νύχτες μας και μαύρες είν’ οι μέρες και μαύρες είν’ οι μέρες Τις πόρτες με τα νύχια τους, σκαλίζουν οι φοβέρες, σκαλίζουν οι φοβέρες
3.
Την ώρα αυτή που τα μωρά ξυπνάνε, πάνω στου στήθους τη ζεστή φωλιά που να ‘ναι κι ο δικός μου γιος; που να ‘ναι; Στης θάλασσας μέσα την αγκαλιά με δίχως νανουρίσματα κοιμάται… Κοιμάται ο γιος μου μη μου τον ξυπνάτε κύματα, πιο βαθιά μη μου τον πάτε της άρμης σας πικρά είναι τα φιλιά «Μαζί θα κοιμηθούμε πλάι – πλάι (νάνι) κανένας μη μου το ξυπνάει…» Ποιο άλλο μικρό δέχτηκε τέτοια χάδια; Πίνει για γάλα τον πικρό αφρό Του κύματος φοράει τα τυλιγάδια τριγύρω στο λαιμό τον τρυφερό Που είδατε αλλού τέτοια ακριβό γιορντάνι; Νάνι του, νάνι, νάνι – νάνι - νάνι σωπάτε, νάνι, το παιδί μου κάνει κι έχει για κούνια, τώρα, το νερό «Μαζί θα κοιμηθούμε πλάι – πλάι (νάνι) κανένας μη μου το ξυπνάει…» -Αποκοιμούνται στο μαστό τα βρέφη- Μένανε η άρμη το παιδί μου τρέφει με το μικρό του δαχτυλάκι γνέφει της τρικυμίας ν’ αρχίσουν οι χοροί Μ’ απόψε η θάλασσα είναι σαν το λάδι -πλατειά, θαρρείς, που απλώθηκε στρωμνή- μαυρίζει, αίμα πνιγμένου, το σκοτάδι Παιδί μου ακούς της μάνας τη φωνή; «Μαζί θα κοιμηθούμε πλάι – πλάι (νάνι) κανένας μη μου το ξυπνάει γιατί η καρδούλα του ίσως (να) πονεί».
4.
Αγέρα, που ξεσπάς και κλαις τόσ’ άγρια τον καημό σου, τόσο που αυτός δε γίνεται ποτέ τραγούδι πια• Αγέρα μου που όλονυχτίς χτυπάς το πένθιμό σου το σήμαντρο, μες τη βαριά, τη μαύρη συννεφιά μπόρες με τα θλιμμένα σας και με τα μάταια δάκρυα, δάση γυμνά με τα ξερά, κλωνάρια απ’ άκρια σ’ άκρια, βαθιές σπηλιές, κι εσύ τρελή του ωκεανού μανία, του κόσμου ετούτου κλάψετε πικρά την αδικία. Αγέρα που ξεσπάς και κλαις τόσ’ άγρια τον καημό σου, τόσο που αυτός δε γίνεται ποτέ τραγούδι πια• Αγέρα που ξεσπάς και κλαις τόσ’ άγρια τον καημό σου, τόσο που αυτός δε γίνεται ποτέ τραγο
5.
Τα κόκκινα τριαντάφυλλα ανθίζουν το χειμώνα κι είναι χλωμά, πολύ χλωμά εκεί στη λύσσα του βοριά φυτρώνουν τόσο μόνα. Τις πρώτες τις ακτίνες του όταν ο ήλιος στείλει φυλλοροούν, θα μαραθούν κι είναι γραφτό τους να χαθούν μια νύχτα του Απρίλη. Τα κόκκινα τριαντάφυλλα πεθαίνουν μ’ ένα δάκρυ στις πιο απάτητες κορφές κι αφήνουν κάτι απ’ το χθες στου σύννεφου την άκρη. Τα κόκκινα τριαντάφυλλα ανθίζουν το χειμώνα κι είναι χλωμά, πολύ χλωμά εκεί στη λύσσα του βοριά φυτρώνουν τόσο μόνα.
6.
Σαν τους κλέφτες Σαν τους κλέφτες στο σκοτάδι καταφθάσαν απ’ τον Άδη σ’ αεροδρόμια, λιμάνια και σταθμούς Κι όλη νύχτα ξεφορτώνανε τ’ αμπάρια τα κακά μας τα χαμπάρια τα καρφιά τους και τους ξύλινους σταυρούς Χτύπησαν οι σειρήνες τους τη δωδεκάτη ώρα Κι άνοιξε δίχως οίκτο το κουτί της η Πανδώρα Δάκρυα, μόνο δάκρυα Κι όλη μέρα λογαριάζαν στο χαρτί τους τις μουντζούρες της ψυχής τους και η πένα έσταζε αίμα και χολή Πεινασμένα ξαμολήσαν τα σκυλιά τους που δαγκώναν τα λουριά τους Βγήκε ο φόβος, βγήκε ο τρόμος παγανιά
7.
Για μένα τώρα η χαρά ποτέ δεν περισσεύει Όπου και να με συναντά με προσπερνά και φεύγει Μέσα στης σκέψης τα κλαδιά κάθισαν χελιδόνια μαυροντυμένα και βουβά, μελαγχολούν αιώνια Κατάλαβα πολύ αργά σαν ήρθε η καταιγίδα Είχα τα μάτια μου κλειστά, δεν άκουσα, δεν είδα και τώρα όποιος με ρωτά τι κάνω και πως πάω μισή δουλειά, μισή ζωή εγώ του απαντάω Μοιάζουν η φτώχεια κι η οργή σαν αδερφές σιαμαίες Βγάζουν το φίδι απ’ τ’ αβγό γεννούν κακές ιδέες Στέκουν στην άκρη του γκρεμού και φάλτσα τραγουδάνε Κι όποιος εκεί δεν τραγουδά στο χάος τον πετάνε Στην πόλη ακόμα αντηχούν συνθήματα, παρέες ταρατατζούμ στη διαπασών και πλαστικές σημαίες Κι εμένα όποιος με ρωτά τι κάνω και πως πάω μισή δουλειά, μισή ζωή εγώ του απαντάω Μέσα στη ζάλη της γιορτής στα μεθυσμένα χνώτα αγκαλιασμένοι ανάδελφα πήραμε λάθος ρότα και να ‘μαι τώρα ο βασιλιάς, ο βασιλιάς της λύπης Ο πρίγκιπας της καταχνιάς, το θύμα και ο θύτης
8.
Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή όταν σε πρωτοείδα που απομαγνητίστηκα σα ναυτική πυξίδα. Ο νότος έδειχνε βορράς, ανατολή η δύση και πριν προλάβω να σκεφτώ τους κάβους είχα λύσει. Σαν κύμα όλο άλλαζες μορφές στην αγκαλιά μου και ύφαλους σχημάτιζες επάνω στην καρδιά μου από κοράλλια κόκκινα, μαργαριτάρια μαύρα και πότισε το είναι μου η αλμυρή σου αύρα. Γευόμουνα αχόρταγα το νέκταρ των χειλιών σου και βούιζα σα μέλισσα στον άνθινο βυθό σου κι όλο αναρωτιόμουνα πως ήσουνα εκεί; ξενιτεμένος άγγελος που βρέθηκε στη γη.
9.
Κοίτα ένα μήλο κόκκινο γλυκό σαν το κορίτσι που στέκει πάνω εκεί ψηλά στου δέντρου τα κλαδιά! Θαρρείς κι ό χρόνος ξέχασε στη γη για να το ρίξει κι οι άνθρωποι δεν έφτασαν την τόση ομορφιά. Κοίτα πως βγαίνει το λαμπρό ολόγιομο φεγγάρι σαν νύφη ασημοστόλιστη σε γιορτινή πομπή Τ’ αστέρια δες πως χάνονται την ομορφιά, τη χάρη και βιάζονται για να κρυφτούν στη σκοτεινή σκηνή Έδυσε η Πούλια, έσβησε πάει και το φεγγαράκι είναι βαθιά μεσάνυχτα κι η ώρα δεν περνά Η φύση όλη έπεσε να κοιμηθεί λιγάκι και μοναχή της η Σαπφώ αιώνια ξαγρυπνά
10.
Ο Άδωνις καθότανε, στον Κάτω κόσμο Μύριζαν τα μαλλιά του γιασεμί και δυόσμο, και γύρω του σκιές από γυναίκες, φίλοι σα νυχτερίδες κρέμονταν από τα χείλη: «Το πιο όμορφο, στη γη, που άφησα και ήρθα Το φως του ήλιου είναι - της ζωής η σπίθα. Θρηνώ τ’ αστέρια τα λαμπρά και τη σελήνη ακόμα που έντυναν τις νύχτες, τις νύχτες μου με χρώμα. Μα τόσο με στενοχωρεί τώρα που χάνω Τη γεύση των καρπών όταν πεθάνω».

about

Ο συνθέτης/τραγουδοποιός/παραγωγός Νίκος Γρηγοριάδης στην νέα του δισκογραφική δουλειά με τίτλο "Ο Βασιλιάς Της Λύπης" καταπιάνεται για πρώτη του φορά με τη μελοποίηση. Διάλεξε τα ποιήματα των Καρυωτάκη, Σέλλεϊ, Μελισσάνθη, Παπανικολάου και τις μεταφράσεις του φιλόλογου και στιχουργού Χρήστου Γαβρήλου στα ποιήματα της Σαπφούς και της Πράξιλλας γιατί τον συγκίνησαν. Ο ίδιος υπογράφει τους στίχους μόνο σε τρία τραγούδια και συμπληρώνει ο Χρήστος Γαβρήλος σε άλλο ένα.

Πέρα από τον Νίκο Γρηγοριάδη και την συνοδοιπόρο του στη μουσική και στη ζωή Κατερίνα Κυρμιζή στην ερμηνεία, συμμετέχουν οι σπουδαίοι Γιώργος Νταλάρας (σε τέσσερα τραγούδια) και Μίλτος Πασχαλίδης (σε δύο).

Παρόλο που τα περισσότερα ποιήματα, αλλά και οι στίχοι διαπραγματεύονται την απώλεια και την αδικία, ο συνθέτης/ τραγουδοποιός τα ερμήνευσε μουσικά με την τρυφερότητα και την αξιοπρέπεια του πιστού, με το μουσικό ένστικτο προσανατολισμένο στην ελπίδα και στο φως της.

Στο άλμπουμ αυτό, δεν υπάρχει τίποτα περιττό παρά μόνο ουσία, η οποία αποτυπώνεται στις μελωδικές γραμμές, στις ερμηνείες όλων των τραγουδιστών και στην ενορχήστρωση.

credits

released November 25, 2021

Συνθέτης: Νίκος Γρηγοριάδης

Στιχουργοί: Νίκος Γρηγοριάδης, Χρήστος Γαβρήλος

Ποιητές: Πράξιλλα, Σαπφώ, Μήτσος Παπανικολάου, Μελισσάνθη, Shelley Percy Bysshe, Κώστας Καρυωτάκης

Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Κατερίνα Κυρμιζή, Νίκος Γρηγοριάδης

Cover Artwork: Κώστας Καλαϊτζής

Digital album | FormiggArt | 2021

Ηχογράφηση, Μίξη, Mastering: Ηλίας Λάκκας Odeon
Ενορχήστρωση, Προγραμματισμός: Νίκος Γρηγοριάδης
Παραγωγή: Νίκος Γρηγοριάδης, Κατερίνα Κυρμιζή, Ηλίας Λάκκας

Ακουστικές & Ηλεκτρικές Κιθάρες, Πιάνο, Keyboards: Νίκος Γρηγοριάδης
Τύμπανα: Δημήτρης Αντωνιάδης
Μπάσο: Γιάννης Γρηγορίου
Δεύτερες φωνές & φωνητικά: Κατερίνα Κυρμιζή

Additional Keyboards, Shaker: Άκης Μουχλιανίτης (1,4)
Ακουστική Κιθάρα: Κωνσταντίνος Κυδωνάκης (6,7)
Κλασική Κιθάρα: Κατερίνα Κυρμιζή (5)
Ηλεκτρική Κιθάρα: Προκόπης Κρανιδιώτης (3)

license

all rights reserved

tags

about

Nikos Gregoriadis Athens, Greece

Ο τραγουδοποιός Νίκος Γρηγοριάδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στα δεκατέσσερά του αυτοδίδακτος και αργότερα σπούδασε ανώτερα θεωρητικά στο Ελληνικό Ωδείο. Έχει εργαστεί ως μουσικός σε νυχτερινά κέντρα, στη δισκογραφική εταιρεία Λύρα και ως καθηγητής μουσικής στη μέση εκπαίδευση. ... more

contact / help

Contact Nikos Gregoriadis

Streaming and
Download help

Report this album or account

Nikos Gregoriadis recommends:

If you like O vasilias tis lipis, you may also like: